زغال سنگ حرارتی

در برخی متون علمی اصطلاح بیتومینه برای مواد آلی قابل حل در حلال های آلی موجود در رسوبات حاوی نفت و هیدروکربن های چرب به کار می رود ولی در موضوع زغال سنگ حرارتی به یکی از انواع زغال سنگ گفته می شود که البته با نام های زغال سنگ سیاه و زغال سنگ گاز دار معرفی شده اند.

زغال سنگ بیتومینه از تجزیه جلبک ها و مواد آلی جانوری میکروسکوپی تشکیل شده اند.

این زغال سنگ ها معمولا دارای بافت متراکم ،سخت و نواری هستند و شامل تناوبی از لایه های براق و مات هستند.

چنین ساختمان نواری ناشی از وجود لایه های زغالی متنوع است که ظاهر هر کدام در نمونه دستی زیر میکروسکوپی نور انعکاس فرق می کند.

ابعاد خلل و فرج زغال سنگ بیتومینه در حد میکرون و شبیه غربال است که به وسیله مجاری بسیار باریکی به هم متصل هستند کوچک بودن اندازه این منافذ از حرکت کمپلکس های هیدروکربنی بزرگتر جلوگیری می کند.

زغال سنگ بیتومینه از نظر مواد فرار به دو گروه تقسیم می شوند :

گروه اول: دارای 45-30 درصد مواد فرار بوده و بیش تر به عنوان سوخت در نیروگاه ها به کار می رود و به زغال حرارتی معروف می باشد.

گذوه دوم: دارای مواد فرار حدود 3-20 درصد بوده و بیش تر جهت تهیه کک کاربرد دارند.

زغال سنگ های بیتومینه معمولا بیش ترین نوع سوخت فسیلی در طبیعت را تشکیل می دهند و مصرف زیادی نیز دارند.

در مقاله های بعدی به پودر زغال سنگ و آنتراسیت که از دیگر محصولات چاوش کربن افزا میباشند اشاره شده است.